Στη Θεσσαλονίκη βρέθηκε λίγο πριν από την εκλογική αναμέτρηση της 25ης Ιανουαρίου ο υποψήφιος βουλευτής Ηρακλείου με ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ Χριστόφορος Αρβανίτης.
Ο διακεκριμένος κοινωνιολόγος συμμετείχε στο Διεθνές Συνέδριο "Διακόνισσες, Χειροτονία των Γυναικών και Ορθόδοξη Θεολογία", το οποίο συνδιοργανώθηκε από τη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ και τη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού της Βοστώνης.
Εκτός φυσικά από τις υποχρεώσεις του στο συνέδριο, ο υποψήφιος βουλευτής δεν έχασε την ευκαιρία να βρεθεί στο εκλογικό κέντρο του Ποταμιού στη συμπρωτεύουσα, αλλά και να... μαζέψει ψήφους για ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ από τους πολλούς Κρήτες της Θεσσαλονίκης!
Η επιδίωξη της αυτοδυναμίας ως αυταρχική νοοτροπία
Σ’ ένα εκλογικό σύστημα απλής αναλογικής, χωρίς
όριο εισόδου στο Κοινοβούλιο, όπου το 0,33%
διεκδικεί μία βουλευτική έδρα το όριο της γνήσιας αυτοδυναμίας ορίζεται στο
50-51%. Ότι άλλο αλλοιώνει τη λαϊκή βούληση, ακυρώνει την ψήφο της ενεργής
συμμετοχής και νοθεύει τη δεδηλωμένη. Κυρίως, όμως, όταν αυτό το ότι άλλο
διεκδικεί την αυτοδυναμία μέσα από ποσοστά μειοψηφίας του 35-36% τότε ως
επιδίωξη αποκαλύπτεται ότι διακατέχεται από την απόρριψη των συνεργασιών και
την αποδοχή της απόλυτης ιδεολογικής επιβολής, ενισχυόμενο πλήρως από την
νοθευτική επιδότηση των 50 εδρών.
Βεβαίως για όσους
κατανοούν και αναλύουν τον αριστερίστικο ηγεμονισμό γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο
αποτελεί το ιδεολογικό επιστέγασμα του. Αποτελεί βασικό στοιχείο της ταυτότητας
του και ως αντίληψη αντιλαμβάνεται(?) ότι κατέχει το αλάθητο των κοινωνικών
λύσεων και πολιτικών προτάσεων. Όλο αυτό το σύμπλεγμα της απολυτότητας είναι
ευδιάκριτο στα πρόσωπα των περισσοτέρων (ευτυχώς υπάρχει και ο καθηγητής
Σταθάκης ως μία από τις φωτεινές εξαιρέσεις) που αντιπροσωπεύουν, εκπροσωπούν
και προβάλουν τις θέσεις του Σύριζα. Πρόκειται ουσιαστικά για μια μεθοδολογική
προσέγγιση, η οποία ταυτίζει το κόμμα με την αυθεντία και άρα θεμελιώνει και
καλλιεργεί αυταρχικά πρότυπα και αυταρχικές νοοτροπίες.
Σ’ αυτές τις εκλογές
λοιπόν πρέπει να δοθεί μια ισχυρή απάντηση στις αυταρχικές ιδεοληψίες και
πρακτικές είτε του δικομματισμού είτε της αυτοδυναμίας. Πρέπει να καταδικαστεί
με την ενεργή ψήφο των πολιτών η επιδίωξη της όποιας αυτοδυναμίας και να
ενισχυθεί η πολιτική εκείνη που έμπρακτα υποστηρίζει τη λογική των συνεργασιών
μέσα από δημοκρατικές αντιλήψεις και διαδικασίες. Η λογική της συνεργασίας
είναι η λογική της αποδυνάμωσης του αυταρχισμού. Είναι εκείνη η πολιτική σκέψη
που εκφράζει το ΠΟΤΑΜΙ και που αποδεδειγμένα εφάρμοσε μέσα από τις προεκλογικές
συμμαχίες και συνεργασίες που πέτυχε. Είναι εκείνη η πολιτική δύναμη που πρέπει
να ενισχυθεί στην προοπτική του πάνω από 10%, ώστε στη συνέχεια δυνατό και
ισχυρό να «επιβάλει» την κυβερνητική συνεργασία στέλνοντας τον αριστερίστικο
λαϊκισμό και το δεξιόστροφο αδιέξοδο στις καλένδες.
