της Κατερίνας Παπαδάκη, υποψήφιας βουλευτού Ηρακλείου με ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ
ΠΟΤΕ πριν δεν είχα ενταχτεί σε κάποιο
κόμμα. Όχι γιατί δεν είχα πολιτική συνείδηση , αλλά γιατί δεν υπήρχε χώρος. Παντού
σε όλα τα κόμματα υπήρχαν οι «εκλεκτοί», τα δικά τους παιδιά που δεν σου άφηναν
χώρο, προερχόμενοι είτε από οικογένειες - τζάκια, είτε από τον κομματικό και
πελατειακό σωλήνα.
Δουλεύοντας από πολύ μικρή ηλικία, έμαθα
να αγωνίζομαι και να κερδίζω μάχες, με υπομονή και επιμονή.
Ως πρόεδρος του
Παγκρήτιου συλλόγου μας (Βοήθεια στο σπίτι), επί σειρά ετών, υπερασπίστηκα με
μαχητικότητα αλλά και αποτελεσματικότητα τα δικαιώματα των εργαζομένων,
μαθαίνοντας διαρκώς μέσα από εκπαιδεύσεις της ΓΣΕΕ, ώστε να είμαι
αποτελεσματική και να αποκομίζω κέρδη, όχι προσωπικά αλλά συλλογικά.
Έτσι όταν
συνάντησα το Ποτάμι , είδα μέσα στις αρχές και τις θέσεις του τον καθρέπτη της
δικής μου φιλοσοφίας και ότι αυτή αντιπροσωπεύει: τη λογική, τη σύνεση, τη συνεννόηση,
τον προοδευτισμό, τη διαφάνεια, την αξιοκρατία, την αξιοπιστία, τις
φιλελεύθερες αρχές, την τόλμη και την καινοτομία. Τίποτα δεν κατακτάται χωρίς
προσπάθεια και συμμετοχή.
Ο Νίκος
Καζαντζάκης εκφράζει μοναδικά το αίσθημα του χρέους που πρέπει να διακρίνει τον
καθένα μας.
Γράφει ο
Κρητικός συγγραφέας: «Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω
τον κόσμο. Αν χαθεί εγώ θα φταίω.»
Γράφει ακόμα στο
«Συμπόσιο» ότι: «Η φυγή δεν είναι νίκη, τ’ όνειρο είναι τεμπελιά, και μόνο το
έργο μπορεί να χορτάσει την ψυχή και να σώσει τον κόσμο».
Δεν
αυτοπροσδιορίζεται το Ποτάμι ως
ιδεολογικά περιχαρακωμένο, ως μεσσίας που έχει όλες τις λύσεις.... Έχει όμως
θέληση να συνεννοηθεί, να σχεδιάσει και να εφαρμόσει προοδευτικές και
δοκιμασμένες λύσεις που έχουν πετύχει σε άλλες χώρες...
Εξάλλου το
Ποτάμι δεν έχει παρελθόν, είναι καθαρό, νέο, έτοιμο να προσφέρει και να γίνει η
αλλαγή που θέλει να δει στη χώρα, γιατί η ευθύνη είναι και δική μας, για μια
Ελλάδα, ΝΕΑ, ΔΥΝΑΤΗ, ΠΡΩΤΟΠΟΡΑ.
